George Knottnerus - Armin, de paardenjongen

Recensie door Truusje

Uitgeverij Schrijverspunt

De zoektocht naar een gevaarlijke formule

Ergens aan het begin van juni 1002 na Chr., heeft Hertog Otto besloten het voltallige personeel van kasteel Rosamund vrij te geven om, in de dom van Aken, de kroning bij te wonen van Hendrik II tot koning van Duitsland. Ook Armin, Gwende en Lotar hebben genoten van deze gebeurtenis en zijn danig onder de indruk van alle feestelijkheden.

Omdat ze wees is, is Gwende liefdevol door de Hertog geadopteerd. Ze werkt in de hofhouding op het kasteel en is hem veel dank verschuldigd. Armin, eveneens wees, werkt er als paardenjongen en hoopt in de toekomst de schildknaap te mogen worden van ridder Arnulf, maar er is nog een kaper op de kust. Als page is Lotar namelijk voorbestemd om schildknaap te worden. In hun vrije tijd zijn de drie onafscheidelijk.

Na de plechtigheid wil Gwende graag haar oom Altfrid bezoeken die ook in de stad woont, maar eerst beklimmen ze de Domtoren. Wanneer ze hem zien lopen snellen ze naar beneden. Tot hun grote schrik vinden ze Altfrid gewond in de gewelven van de Dom. Met grote krachtsinspanning weet hij haperend de drie vrienden te waarschuwen.

''Gwende herhaalde de woorden die Altfrid haar influisterde hardop. 'Geheim... niet in handen van verkeerde... Je moet mijn broer... Daar, daar...' Gwende, Armin en Lotar volgden de bibberende vinger van Altfrid, die zijn arm nu van zijn borst had opgetild, deze uitstrekte en wees naar een plek in de hoek van de ruimte.

'Natuurlijk,' fluisterde Gwende, terwijl ze opstond en naar de aangeduide plek liep. 'Oom heeft mij dit vroeger laten zien. Hier achter dit beeldje...' [...] Met een vloeiend gebaar haalde ze er een opgevouwen perkament uit. Ze hield het in haar handen en liet het de jongens zien. Een rode lakstempel verzegelde het.''

Frida, waarvan iedereen denkt dat het een heks is, wordt erbij gehaald om voor de gewonde, en inmiddels bewusteloze, magiër te zorgen en ze brengen hem naar zijn huis. Zilma, de indianenjongen die bij Altfrid woont, haalt het medicijnenboek en Frida probeert tevergeefs een toverspreuk.

Zilma weet te vertellen dat het geheim op het perkament een formule is van een Geheim Wapen. Ze beseffen dat het veiliggesteld moet worden en niet in verkeerde handen mag vallen. Samen met Rimmi het aapje en Foetsie de slechtvalk gaat het gezelschap met de bewusteloze magiër op weg naar Bendor, de zachtmoedige broer van Altfrid.

Zonder dat hij weet hoe het kan gebeuren verandert Armin op de meest onverwachte momenten in een valk, een rat of een mier. Dit biedt hem de mogelijkheid om de mensen goed te observeren, maar het brengt hem ook in hachelijke situaties.

'Pal voor zijn snorharen zat een vadsige bruine rat met een verrassend roze staart te knabbelen op een stuk wortel. Voordat de rat hem kon gaan uitschelden ontblootte Armin zijn snijtanden en stiet een vervaarlijk gegrom uit. Weg schoot zijn soortgenoot, de blubber in. Zelfs het puntje van zijn roze staart zag er knalrood geschrokken uit. Dit is dus de manier dacht Armin.'

Het perkament valt echter in handen van een zwarte ruiter op een zwart paard. Wat volgt is een spannend avontuur om de spion en het perkament op te sporen. Zilma en Armin komen in gevaarlijke situaties terecht en een geheim genootschap van verschillende louche figuren, die het niet goed met hen voor hebben, kruist hun pad. Uit onverwachte hoek krijgen ze uiteindelijk hulp van een medestander.

Conclusie

Met een scherp oog voor detail heeft de auteur een wonderlijk, spannend verhaal geschreven waar de lezers van elke leeftijd van zullen genieten. De magische elementen lijken in eerste instantie misschien wat té fantastisch, maar zorgen voor verrassende passages die het geheel nóg meer spanning en inhoud geven.

De beschrijvingen van de natuur zijn prachtig en het resultaat is allerminst kinderlijk te noemen. Heel mooi zijn de beeldende zinnen en, niet te vergeten, de nodige humor.

Doordat het boek bestaat uit kleine hoofdstukken, is de verleiding groot om nóg een hoofdstuk te lezen en daarna nog een en daarna..... De plotwendingen houden je danig bij de leesles. Ondanks dat er vele personages de revue passeren is het niet moeilijk om het overzicht te behouden.
De diverse verhaallijnen die elkaar kruisen en volgen, maken het een mooi gelaagd verhaal.

De personages zijn heel goed uitgewerkt en geven het de broodnodige diepgang om je met hen te kunnen identificeren. De passages waarin gevochten wordt en er slachtoffers vallen, zijn nergens overdadig bloederig en gewelddadig. Maar spannend is het zeker.

Wanneer het verhaal zich afspeelt in het land van de Vikingen, haakt het in op het eerder door de auteur geschreven boek 'Vikingzoon'.

Met 'Armin, de paardenjongen' preludeert Knottnerus op drie nog te verschijnen delen die tezamen een vierluik zullen vormen.

Dit boek - een prachtig voorbeeld van een queeste - kan ook afzonderlijk gelezen worden, omdat het een volledig verhaal is met een afgerond einde.

Ik heb het met veel plezier gelezen. Het zal ongetwijfeld nog vele harten stelen en sneller doen kloppen. Daar ben ik van overtuigd!!!

Wie is George? De auteur stelt zichzelf voor

Lezen en schrijven zitten in mijn bloed. Het één kan niet zonder het ander. Beide doe ik dan ook graag. Naast het leven van een actief leven. Lezen of schrijven saai? – forget it. Lezen is leven, en is zelfs superieur aan film kijken omdat het de inner world bloot legt. Dat vind ik ook de uitdaging die ik aanga in het schrijven van fictie – het openbaren van het gedachte, van het onbekende dat toch herkenbaar is. (Her)ontdekken als het ware.

Tot nog toe publiceerde ik 5 romans en 1 novelle. Het manuscript voor de 6e roman is nu in bewerking. Daarnaast schrijf ik non-fictie, columns, verhalen en gedichten.

Als piepjonge jongen maakte ik van mijn omzwervingen door de natuur dagboeknotities. Vooral het gedrag van vogels vond ik fascinerend. En hoe ze eruit zagen. Een veer zit vernuftig in elkaar maar is tegelijkertijd een wonder van schoonheid. Dat onze gevederde vrienden zingen is ook zoiets – hun gratis ochtendconcert in de lente kan wedijveren (in je verbeelding) met Mozart en Händel. Deze input gebruik ik nu in mijn boeken en reportages over de natuur.

Natuurlijk zijn mensen ook een rijke inspiratiebron. Wat ze gemeen hebben, maar vooral ook de verschillen. Tussen mannen en vrouwen, tussen karaktertypes en individuen. Over de vele lagen in de psyche van de Homo Sapiens raak je nooit uitgeschreven. Met geschreven observaties van mensen begon ik vroeg. Eind jaren zeventig stuurde ik een paar stukjes naar Simon Carmiggelt. Zijn handgeschreven antwoord was lovend en beschouwde ik als een enorme stimulans om door te gaan met schrijven.

Zowel klassieke als eigentijdse auteurs inspireren mij. Jane Austen en Leo Tolstoj zou ik heel graag spreken in het hiernamaals. In het nu zou ik graag Arnon Grunberg en Anna Enquist ontmoeten.

(Bron: http://www.georgeknottnerus.nl/biografie/)

Titel: Armin, de paardenjongen

Auteur: George Knottnerus

Pagina's: 208

ISBN: 9789462662971

Uitgeverij Schrijverspunt

Verschenen: maart 2018