Recensie door Truusje
Uitgeverij Rainbow BV
De enige getuige
Zomer 1998, Chicago
Mikhail
(Misha) Semyonov, vierennegentig jaar en geboren in Rusland als Leonid (Leonka) Sednyov, Nadat hij in 1918 Rusland is ontvlucht, heeft hij met zijn
vrouw in Amerika een zeer vermogend leven geleid.
Een verzoek om excuses
voor zijn jarenlange leugens is de aftrap voor het begin van zijn relaas. Hij
heeft besloten dat het de hoogste tijd is de waarheid te vertellen en neemt
zijn getuigenis op op de bandrecorder.
Zijn vrouw May is twee weken eerder overleden en
hij wil zijn verhaal onthullen aan zijn enige erfgenaam, zijn kleindochter Kate, om May zo snel mogelijk te
volgen.
'Wat ik wil bekennen is dat ik de keukenjongen was
in het Ipatiev-huis waar de tsaar en de tsarina, Nicolaas en Alexandra,
gevangenzaten. Dat was in Siberië. En...en de nacht dat ze werden geëxecuteerd
werd ik weggestuurd. Ze stuurden me weg maar ik sloop terug en die nacht, die
maanloze nacht van 16 op 17 juli 1918, zag ik de tsaar en zijn gezin de drieëntwintig
treden van de achtertrap van het Ipatiev-huis afkomen, ik zag ze die kelder
ingaan...en ik zag hoe ze werden doodgeschoten. Vertrouw me, geloof me, als ik
dit zeg: ik ben de laatste in leven zijnde getuige en ik ben de enige die weet
wat er werkelijk is gebeurt tijdens die verschrikkelijke nacht.'
Op chronologische volgorde
volgt Misha's verhaal over de laatste weken in Siberië voor de gruwelijke moord op het gezin Romanov. Nicolaas Alexandrovitsj, zijn vrouw Alexandra Fyodorovna en hun vijf
kinderen, Olga, Tatjana, Maria, Anastasia en Alexi.
Onder voortdurende
bewaking van Commandant Avdejev en
zijn kameraden, waren de gedragsregels streng en mochten de ramen niet open
tijdens de zeer hete Siberische zomer in 'Het
Huis met het Bijzondere Doel', zoals het Ipatiev-huis in Jekaterinenburg
werd genoemd door de Bolsjewieken - heel suggestief om het een bijzonder doel
te noemen, want we weten allemaal wat een tragedie zich heeft afgespeeld in de gewelven -.
De Romanovs verbleven daar onder strikte regels en werden vernederd en
geminacht.
In de roerige dagen vol
geweld, vertelde Lenin echter dat de ex-tsaar en zijn gezin in veiligheid waren.
Hemofilie
Leonka laveert overal
langs en omheen. Hij sleept dagelijks met vele liters water en is het gezin van
dienst door klusjes te doen. Later laat de tsaar hem briefjes smokkelen naar
allerlei mensen, waaronder Dr Botkin,
de arts.
Waneer hij weer een
briefje krijgt van de tsaar dat naar buiten gesmokkeld moest worden, verstopt
hij het in zijn ondergoed, maar.......
'Toen ik door de hal liep en boven aan de korte
trap kwam, zag ik dat ze (werksters
tt) bij de deur werden tegengehouden.
"Er zijn nieuwe regels," legde Joerovski,
die hen de doorgang versperde, uit. "Van nu af aan wordt iedereen die het
Huis met de bijzondere Doel binnenkomt of verlaat, grondig gefouilleerd."
De komendant keek naar mij. "Jij bent zo aan de beurt, jongeman, wanneer ik
klaar ben met deze vrouwen."
Ik begon te beven. Dit kon niet waar zijn. Ik stond
op het punt gefouilleerd te worden. Paniek sloeg toe. Gospodi, wat
als ze het geheime briefje vonden dat ik bij me had?'
Leonka neemt direct een
besluit. Een besluit dat hij zijn hele leven niet meer zal vergeten. Een
besluit dat hij nu, op zijn vierennegentigste, nog altijd betreurt..........
Zomer
2001, Sint-Petersburg, Rusland
Na het overlijden van haar
grootvader reist Kate af naar Sint-Petersburg, alwaar ze een
afspraak heeft met de algemeen directeur van de Hermitage.
Ze heeft de geluidsband
afgedraaid en het testament is voorgelezen. Nu is het tijd om iets terug te
brengen naar Rusland, het land waar het hoort te zijn en bewaard moet worden.
Ook heeft ze een adres in haar zak en ze gaat op zoek.
De vrouw die opendoet is in
eerste instantie wat terughoudend, maar wanneer ze weet wat Kate's missie is,
vertelt Marina haar verhaal.
Conclusie
De auteur heeft de feiten
van deze geschiedenis bestudeerd aan de hand van documentatie in Russische
archieven en goed in beeld gebracht. Deze feiten heeft hij op een creatieve
manier verwerkt met fictie en hierdoor is een smeuïg verhaal ontstaan met een heel
eigen en zeer onverwachte twist. Robert Alexander weet de clou te bewaren tot
de laatste bladzijden. Het verhaal blijft boeien, door de ontwikkelingen en de sympathieke
uitstraling van het gezin van de tsaar en tsarina.
De angst, hopeloosheid, maar ook het volharden in hoop op een goed einde worden met veel gevoel beschreven.
Het massagraf van de tsarenfamilie is in het begin van de jaren '90 gevonden. De lichamen van Alexej en Maria waren niet aanwezig in dit graf. Dit in tegenstelling tot eerdere geruchten dat het om Anastasia zou gaan die niet is gevonden.
Wat mij soms stoorde is de
vernederlandsing van de namen, zoals Mar voor Maria, en Nicky of Nico voor Nicolaas.
Maar goed, Nicolaas is ook niet de naam die hem bij zijn geboorte is gegeven,
omdat zijn Russische naam Nikolaj is, dus ben ik hier de kniesoor.
Tijdens het lezen van dit
boek riep het associaties op met 'Het Winterpaleis' van John Boyne. Ook een
verhaal over de Romanovs in hun laatste dagen en ook dit boek eindigt zeer
verrassend.
Een mooi boek, waarin je,
al lezende, ook nog een flink stuk geschiedenis tot je neemt, want de feiten
kloppen.
Auteur
Robert Alexander
(pseudoniem van R.D. Zimmerman, 1952) is geboren en getogen in Chicago en heeft
ook een aantal jaar in Rusland gewoond. In verband met het onderzoek ten
behoeve van zijn werk aan deze roman, heeft hij toegang gehad tot Russische archieven
en paleizen die voor het grote publiek gesloten zijn.
De keukenjongen. De
laatste, fatale nacht van de Romanovs
Auteur: Robert Alexander
Vertaling: Hans Verbeek
Pagina's: 272
ISBN: 9789041712370
Uitgeverij Rainbow BV
Verschenen: maart 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een reactie achter.
Dat wordt zeer op prijs gesteld en we willen graag weten wat je ervan vindt.