Simone Grimberg - Onkruid

Recensie door Truusje

Uitgeverij Lima Books

'Met onzichtbare draden wordt men het stevigst gebonden.'

- Friedrich Nietzsche

Als je bij het wieden de wortels vergeet

In Barneveld lopen de gemoederen hoog op wanneer het rechercheduo De Wit en Ligthart zich op een verontrustende zaak storten. 

Tristan Klaver, een paar jaar eerder veroordeeld voor de gewelddadige verkrachting van zijn dorpsgenootje Nadine, is met de hulp van een bakkersjongen ontsnapt tijdens een survivalkamp voor jonge gedetineerden in Duitsland. Het blijkt een uiterst geraffineerd plan en hij wordt zijn vrijheid ingereden door een in het gezicht getatoeëerde man die zich Michael laat noemen.

Toch voelt Tristan zich unheimlich bij deze hachelijke kwestie en ervaart dan ook niet de euforie die een ontsnapping hem zou moeten geven. Hijzelf zou dit immers nooit gepland hebben en vraagt zich af of zijn vader hier misschien meer van weet. Of luizen ze hem ergens in? Uiteindelijk komt de ontsnapping hem héél duur te staan.

Verbazing alom wanneer de recherche ontdekt dat de ontsnapte het overgrote deel van zijn straf er al op heeft zitten en nog maar een relatief korte tijd in hechtenis voor de boeg heeft.

Willem, de dienstdoende hoofdbegeleider van het kamp, wordt gearresteerd op verdenking van medeplichtigheid aan de ontsnapping. Liesbeth Ligthart is volledig van de kook wanneer ze dit verneemt, want Willem is... háár Willem. Ten einde raad zoekt ze Inge de Wit op - haar partner van de recherche die juist verlof heeft genomen - om hulp.

‘Willem maakte het corveerooster en heeft Klaver goedkeuring gegeven om met eenbakkersjongen mee te lopen bij de bevoorrading. Ik vind het een beetje twijfelachtig omdat het buiten de poort is. Er hangen geen camera’s en het schijnt dat Willem de jongens niet in het zicht had. Dus waarom hij dat goed vond, weet ik ook niet. In ieder geval ziet het ernaar uit dat Klaver door die broodjongen is geholpen. Zijn scooter is achtergebleven op de parkeerplaats. Volgens een collega heeft Willem de corveediensten veranderd na de eerste paar dagen. Ook dat deed hij normaal niet. Hij bereidde alles tot in de puntjes voor. Dus dat is ook verdacht. En dan hebben ze ook nog een briefje gevonden in zijn spullen met de datum en de tijd van de ontsnapping. Dit briefje wordt onderzocht op vingerafdrukken en handschrift.' [...] 'Ik weet zéker dat hij er niets mee te maken heeft.'

Samen storten de twee collega's zich op deze casus die een gecompliceerd web blijkt te zijn in een gemeente waar men elkaar de hand boven het hoofd houdt. Niet alleen om elkaar te beschermen, maar ook uit angst voor represailles. Vanuit diverse hoeken komen er echter signalen naar buiten, waardoor deze zaak complexer blijkt te zijn dan aanvankelijk werd gedacht.

De auteur biedt de lezer een aantal buitengewoon ingenieuze plotwendingen, want bij nader politieonderzoek lijkt er iets essentieels niet te kloppen in de verkrachtingszaak.

Ondertussen bereikt het nieuws van de ontsnapping ook de immer angstige Nadine, die opgezocht wordt door het duo van de recherche. Ze is lang geleden verdwenen uit Barneveld en blijkt echter al jaren niet meer te praten, dus communiceren vergt veel tijd, inzet en creativiteit.

‘Niet schrikken. Ik ga je helpen, Nadine, daarvoor ben ik naar je toe gekomen. Ik weet dat je niet naar muziek luistert, dat je jezelf afsluit voor iedereen die je niet kent en niet vertrouwt. Je hebt iets ongelofelijks meegemaakt en alles diep weggestopt in een kistje. Het zit in je buik, hier.’ Ze legt haar hand op haar eigen buik. [...] 'Ik ga je helpen Nadine, ik maak je niet kapot.’

Lange tijd blijven vele vragen voor de recherche onbeantwoord. Datzelfde geldt voor de lezer die op zijn qui vive zal moeten blijven.

Waar is de moeder van Nadine? Wat hebben de vader van Tristan en diens vriend Guido Wezel met elkaar gemeen? Hoe kennen Willem en Michael elkaar? Hoe verhoudt een kerkelijke gemeente zich tot porno? Waarom bezoeken Ligthart en De Wit een psychiatrische instelling in Duitsland?

Verschillende verhaallijnen draaien om elkaar heen en worden met elkaar verweven. Wanneer de puzzelstukjes op hun plaats beginnen te vallen en het web zich lijkt te sluiten, worden de verwikkelingen langzamerhand duidelijk en uiteindelijk ontward tot een naadloos sluitend verhaal.

Door de psychologisch goed uitgewerkte personages is dit een verhaal dat heel geloofwaardig is neergezet.

De auteur heeft zich overduidelijk uitvoerig laten informeren over de verschillende onderwerpen die een rol spelen in haar tweede boek. Ze is op alle vlakken heel intensief op onderzoek uitgegaan, om ervoor te zorgen dat de feiten ook daadwerkelijk kloppen. Ik heb haar niet kunnen betrappen op onjuistheden. Na haar eerste boek ´Niemand die me ziet' is Simone Grimberg met 'Onkruid' absoluut nóg sterker uit de verf gekomen.

'Onkruid' is een ingenieus gelaagd verhaal over duistere intriges.

Grimberg duikt diep in de krochten van verontrustende dorpsgeheimen en geeft een stem aan hen die moesten zwijgen. Broeierig, beklemmend, onthutsend!

In de pen… Parasiet
Het volgende deel met het recherche-duo Liesbeth Ligthart en Inge de Wit. 

'Verdoofd zwalkt hij stoep op en af, zijn voet zwikt, maar de pijn dringt niet tot hem door. Zijn hoofd barst van alle vragen. Zijn lichaam heeft zijn eigen behoefte en roept op die fluisterende toon die jarenlang had gezwegen. Zacht, maar ook doordringend. Ze zal niet stoppen totdat ze aan haar gerief is gekomen of totdat hij dood in de greppel lag. Waarom ging het mis?'

Titel: Onkruid

Auteur: Simone Grimberg

Pagina's: 368

ISBN: 9789082695816

Uitgeverij Lima Books

Verschenen: oktober 2019

Interview met de auteur

Waar komt je idee vandaan om je toe te leggen op het schrijven van boeken?

Ik schreef als kind altijd al korte verhalen en veranderde dat later, toen ik met kinderen met opvoedingsproblemen werkte, door leuke verhalen te vertellen. Toen ik vijf geleden noodgedwongen op bed kwam te liggen, ging ik erover fantaseren om een boek te schrijven. Dat is veel ingewikkelder, want het moet allemaal kloppen. Pas toen de film in mijn hoofd helder was, schreef ik het op.

Je bent intensief bezig met een eigen onderneming. Waar haal je de tijd vandaan om ook nog te schrijven?

Werk en schrijven gaan heel moeilijk samen. Ik ben in hart en nieren een ondernemer, hou van handelen, producten in de markt zetten, uitdagingen, en vooral dingen anders doen dan anderen. Daar heb je volle focus bij nodig. Dus schrijf ik de weken om en om. Dat is goed te doen met de telefoon en internet uit.

Hoe ziet je favoriete schrijfplek eruit?

Ik kan overal schrijven, maar niet met mensen naast of achter me. Als ik in het verhaal zit dan hoor ik niets meer. Maar het liefst in mijn eigen werkkamer met de muziek op die bij het verhaal past, of in doodse stilte.

Je hebt nu twee boeken geschreven over zedenzaken. Vanwaar dit onderwerp?

Er wordt me inderdaad regelmatig gevraagd waarom ik over zedenzaken schrijf, verkrachtingen, misbruik. Ik ben geboren op een dag die later uitgeroepen is tot de 'Internationale dag tegen mensenhandel'. Dat vind ik nou zo'n mooie verklaring. Daar komt nog bij dat ik een zedenrechercheur als vriendin heb en ik houd ervan tot in het naarste en diepste dal door te dringen. Een blijvende schade is verschrikkelijk, maar je zult ermee door moeten en dat kan beter wanneer de omgeving meer begrip heeft voor jouw problemen.

Je grote voorbeeld in schrijversland is... ?

Michael Robotham

Schrijven, werken, of... ?

Met mijn kinderen en manlief gezellig in de tuin eten tot laat in de avond.

Heb je een grote, onvervulde wens?

Dat ik Bram Moskoviz op mag halen met een mooie auto en we de hele dag praten over dingen die in de auto gezegd worden.

Wie of wat verdient jouw respect?

Mijn vriendin Judith die als zedenrechercheur werkt in deze rare wereld waarin mensen worden verhandeld als een kilo appels bij de boer. En ook heb ik respect voor mensen die hard vechten in hun leven om daar te komen waar ze willen staan, ongeacht hun tegenslagen.

Wat wekt jouw ergernis op?

Ik heb een bloedhekel aan mensen die altijd alles beter weten, of aardig tegen je doen omdat ze iets van je willen.

Je schrijft over de harde feiten die een mens zomaar op zijn pad kan tegenkomen. Waar maak je je persoonlijk zorgen om in de wereld van tegenwoordig?

Zorgen maak ik me om de achteruitgang bij de mensen in communiceren. De 'angstigen' doen helemaal niets meer en worden ook niet meer gestimuleerd door de 'hypers', want die krijgen te veel social media prikkels.

Ga je je ooit nog eens wagen aan een roman?

Nee, ik lees ze heel soms, als een boek me wordt aangeraden. Weet je, ik denk dan wanneer gebeurt er eens iets spannends, wordt er eens iemand overvallen, ontvoerd. Meestal lees ik ze tegelijk met een thriller. Ik denk dat mijn brein voordat het aangemaakt werd, de voorkeur had voor bestanddelen van bijzondere spanning.