Recensie door Truusje
Uitgeverij Atlas Contact
Geloof is datgene
wat je rest als je verder niets meer hebt
Vanuit het ik-perspectief vertelt
Ionah zijn verhaal. Het post-apocalyptische verhaal over zijn leven in de
woestijn.
De regen van Ionah is een kleine filosofische en fabelachtige
vertelling. In overwegend korte hoofdstukken en met geen woord teveel, wordt de
queeste van Ionah uiteengezet.
Samen met zijn moeder
woont hij in een uit restmateriaal opgebouwde keet - 'Daarom weigerde ze ook er 'huis' tegen te zeggen' - die de
zandstormen, de zon en de dieren buiten houdt. Een met zand gevulde matras,
twee stoelen, een tafel, hun waterzakken en een rek met glazen potten, zijn hun
schamele bezittingen. Om zich te laven is er een eigenhandig gegraven waterput.
Een kommerlijke moestuin, dadelpalmen en hagedissenvlees - voor de broodnodige
eiwitten - voorzien hen van voedsel.
Zijn moeder leert hem vele
belangrijke dingen om te kunnen overleven en de elementen van het harde
woestijnleven te trotseren, onder andere door hem de technieken van het vechten
bij te brengen. Ook hagedissenvallen zetten, de moestuin onderhouden,
masturberen en schrijven met een stokje in het zand, zijn elementaire lessen.
'Mama legde me uit dat woorden dienden om ons die dingen te herinneren die we niet wilden vergeten, dat wat gebeurd was en voor ons belangrijk was. [...] Mama liet me zweren dat ik nooit iets op zou schrijven wat niet waar was, tenzij ik dat duidelijk aangaf. En ik beloofde het, al wist ik best dat ik alleen maar het zand had om op te schrijven, en dat de wind die woorden in het zand uiteindelijk altijd mee zou voeren. Ik vroeg me af waarnaartoe.'
Er was een tijd 'voordat alles anders werd' en wanneer
hij daar nieuwsgierig naar wordt, vertelt ze hem over steden, het egocentrisme
van de mensen, muziek, vliegtuigen, betaalmiddelen, manieren om ziekten te
genezen, regen - 'Ik had zo graag de
regen gezien'-en het bestaan van toiletten.
'Ik vroeg het zo vaak dat ze me uiteindelijk uitlegde wat dat was, maar ik kon het niet geloven. Poepen in water! Dat ging lijnrecht in tegen alles wat ze me had geleerd, dus dacht ik dat het een grapje was. Als water in contact kwam met uitwerpselen raakte het besmet. Water was om te drinken of om de moestuinen te begieten. Zo lang ik me kon herinneren, wist ik dat al.
Pajares geeft de lezer
verschillende filosofische boodschappen mee die hij magnifiek door het verhaal
heeft verweven. Heel mooi laat hij woorden en zinnen mee-evolueren met de
geestelijke groei van de protagonist.
Wanneer Ionah twaalf jaar
is sterft zijn moeder en is hij op
zichzelf aangewezen. De wijze lessen die ze hem ook nog op haar ziekbed heeft
verteld, stellen hem in staat om te overleven in de kale uitgestrektheid van
het verzengend hete, dystopische oord.
'Zandstormen zijn de manier waarop de woestijn schreeuwt. Hij herinnert ons eraan dat hij hier altijd is geweest, dat hij veel meer is dan zand en zon. De woestijn praat tegen ons en net als iedereen die praat, schreeuwt hij ook. Het is een kwestie van tijd. Mama verstond hem en heeft ervoor gezorgd dat ik dat ook deed, want daardoor zou ik kunnen overleven. Ze kon de luchtstromen en de taal van de duinen lezen. Ze wist wanneer we konden blijven staan en wanneer we in de keet moesten schuilen en het hoofd buigen.'
Na haar dood blijft ze
haar zoon in zijn gedachten volgen. Hij praat tegen haar en hoort haar
antwoorden. Uit angst om haar wijze lessen te vergeten, herhaalt hij ze steeds
hardop voor zichzelf, als om de doodse stilte om hem heen te kunnen trotseren.
In de tekst op de
achterflap staat dat Ionah wijs is, maar ook naïef. Dit laatste wil ik toch ten
stelligste tegenwerpen. Het is zijn onwetendheid die maakt dat hij de kennis
van zijn moeder als een droge spons absorbeert. Hij is leergierig en bovenal zó
nieuwsgierig naar water dat uit de hemel valt.
Op een dag besluit hij om
te vertrekken en met volle waterzakken en rugzak met proviand trekt hij
westwaarts. Wanneer hij onderweg een man vindt - op sterven na dood - neemt hij
hem mee, terug naar de keet. Het blijkt een Chinese koerier te zijn,
neergestort - hier zit de link naar 'De
kleine prins' van Antoine de
Saint-Exupéry - met zijn vliegtuig, en documenten heeft die getuigen van de
rampspoed die ervoor heeft gezorgd dat alles anders werd. Tussen hem en Shui
bloeit een vriendschap op en Ionah krijgt de documenten om op de achterkant
daarvan de woorden van zijn moeder te schrijven. Met deze woorden trekt Ionah later
de woestijn weer in...
Een juweeltje van een boek,
pretentieloos en heerlijk leesbaar. Het is bedrieglijk eenvoudig geschreven,
maar met veel, ontzettend veel inhoud.
Lezen dat boek!!!
Auteur
Santiago Pajares Colomo (Madrid , 27 maart 1979) is een Spaanse schrijver
Hij is de zoon van Luis en
Maricarmen en de jongste van vier broers (Maricarmen, Isabel en Javier), werd
in 1979 in
Madrid geboren. Hij leefde zijn hele jeugd in de buurt van Aluche . Hij
studeerde ook professionele training. Hij werkte als een computerspecialist in
ontwikkelings- en onderhoudstaken. Later verhuisde hij naar Colmenarejo.
Hij schrijft zijn eerste
boek met de titel 'El paso de La Hélice' (2004) met 23 jaar. Later schrijft hij
'La mitad de uno' (2006), 'El lienzo' (2009) en 'La lluvia de Ionah' (2011)
Naast het schrijven van
romans, besteedt hij zijn tijd aan het schrijven van speelfilms , korte films
en korte verhalen, evenals het regisseren of produceren van korte films en
webseries zoals 'Friki Channel'.
De korte film 'Berlin'
waarvan hij schrijver en producent is, was finalist in alle categorieën die hij
koos tijdens het Notodofilmfest Festival in 2010 .
De passage van de Helix
(2004)
De helft van een (2006)
Het canvas (2009)
De regen van Ionah (2011)
Titel: De regen van Ionah
Auteur: Santiago Pajares
Vertaling: Jaqueline
Visscher
Pagina's: 243
ISBN: 9789025448530
Uitgeverij Atlas Contact
Verschenen: mei 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een reactie achter.
Dat wordt zeer op prijs gesteld en we willen graag weten wat je ervan vindt.