Victor, een man van net dertig,
woont samen met Marjolijn, maar beseft de laatste tijd dat het frisse
van hun relatie van drie jaar wat sleets begint te raken. Ze lijkt
zelf ook te beseffen dat het verval is ingetreden.
“Af en toe hoop ik dat ze een ander heeft. Dat zou alles veel makkelijker maken.”
Dwanggedachten
beheersen Victor. Hij probeert ze te negeren, maar blijft zoeken naar
tekens die hem vertellen wat de dag voor hem in petto zal hebben. Wat
is de betekenis van een dode duif voor de deur, een barst in de
badkamerspiegel, kentekenplaten waarvan hij de cijfers door een
rekensom uiteindelijk op honderd moet zien te krijgen, het schatten
van het aantal tegeltjes - kijk eens naar de cover - op de wand van
toiletten? In alles zoekt hij een betekenis. Een onzeker man, die
veel bevestiging zoekt en grip probeert te krijgen op zijn leven.
“Ik had mezelf een mooi leven beloofd als ik het goed had en nog elke dag vraag ik me af of ik dicht genoeg bij de waarheid zat of niet. Wanneer zal ik weten of het leven dat ik leid mooi is? Of in ieder geval mooi genoeg?”
Van Meijgaard heeft ervoor
gekozen het vertelperspectief bij de ik-figuur te laten en het
verhaal ontwikkelt zich dan ook vanuit zijn point of view. De lezer
zit als het ware in het hoofd van Victor, weet wat hij denkt en reist
met hem mee. Bij dit perspectief is het echter belangrijk om te weten
dat de verteller niet altijd betrouwbaar hoeft te zijn. De
gebeurtenissen in het hier en nu worden afgewisseld met flashbacks
waarin Victor overdenkt wat is geweest.
Buiten zijn onvrede over de relatie met zijn vriendin, heeft Victor het ook moeilijk in de relatie tot zijn vader. Zijn ouders zijn gescheiden toen hij tien jaar was en hij heeft nooit begrepen wat daar de reden van is geweest. Leo, zijn vader, heeft het na een aantal wekelijkse papadagen laten afweten en het contact werd nagenoeg verbroken. Regelmatig heeft Victor geprobeerd om Leo op te zoeken of tegen te komen, maar het regelmatige verhuizen van Leo maakt hem uiteindelijk niet traceerbaar. Hij ontbeert de leuke vader die hij voor de scheiding voor hem was.
Onlangs zijn ze elkaar echter onverwacht tegengekomen en Leo vertelt hem dat hij op het punt staat om naar Portugal te verhuizen. Wanneer Victor hem helpt met het opruimen van zijn spullen, komen er niet alleen allerlei herinneringen naar boven, maar ook vragen waar hij het antwoord niet op weet. Hij zal zijn vader naar Portugal rijden en hoopt hiermee hun band weer wat te verstevigen en antwoorden te krijgen op zijn brandende, onbeantwoorde vragen.
Voor Victor heeft de reis
echter ook een ander doel. Hij heeft afgesproken met Valerie, zijn
jeugdvriendin die nooit uit zijn gedachten is geweest en zijn
verlangen weer heeft aangewakkerd bij een toevallige ontmoeting. Door
het ontbinden van het huwelijk van zijn ouders is ook de vriendschap
tussen hen en de ouders van Valerie verwaterd.
“Hoe kon het, dat ze nooit begrepen hadden dat hun scheiding meer gevolgen had gehad dan alleen het einde van hun relatie? Een scheiding veroorzaakt niet één grote barst, maar talloze barsten. Die tussen mij en Valerie bijvoorbeeld, alleen hebben ze daar niet bij stilgestaan, niet eens over nagedacht.”
De reis is mentaal gezien
zwaarder voor Victor dan hij had verwacht. Leo neemt in alles het
voortouw en zijn zoon kan niet anders dan hem volgen. Met name het
flamboyante gedrag van zijn vader tegenover het vrouwelijk schoon,
stoort hem meer dan eens - vrouwen waren altijd al belangrijk voor
hem en uiteindelijk de reden waarom hij zijn zoon niet meer ophaalde.
Zijn vader en zoon vreemden van elkaar geworden?
Dit alles leidt tot schurende situaties en een innerlijke strijd. In hoeverre verschilt Victor van zijn vader? Waarom mist hij belangstellende vragen? Hebben ze wel écht alles bij zich? Het resultaat is een filmische roadtrip, waarin de auteur laat zien dat een scheiding nooit alleen gevolgen heeft voor de echtelieden, maar zeker ook voor naasten. Zelfs wanneer ze allang volwassen zijn, de vragen blijven. Het fijnbesnaarde verhaal heeft de nodige geestige noten en de vileine humor maakt alles wat lichtvoetiger.
Het lijden van de ik-figuur is heel voelbaar. Van Meijgaard heeft me hiermee weten te raken. Zijn proza is licht, helder en bondig, maar daarentegen absoluut niet verstoken van details. Een herkenbaar en levendig geschreven verhaal, dat me bij de laatste bladzijde niet meteen losliet vanwege het open einde waarop het nog heerlijk een poosje kauwen is.
Heel erg mooi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een reactie achter.
Dat wordt zeer op prijs gesteld en we willen graag weten wat je ervan vindt.